Ik herinner me de dag van mijn vertrek uit Eastbourne (Engeland) nog heel duidelijk : Het was zaterdag 14 Augustus en het kwam me als irreël voor dat de 6 weken al voorbij waren. Alle gewoonten die ik tijdens deze dagen had verworven moest ik van het ene op het andere moment opgeven. Ik kon niet geloven dat ik niet meer zou wakker worden in deze stad waar ik, dankzij de St. Giles International school, elke ochtend echte vrienden en vriendinnen ontmoette, ieder uit een ander land, met zijn taal, zijn cultuur en zijn eigen manier om Engels te spreken. Ik kon maar niet aan het idee wennen dat na 42 droomdagen ik niet meer op deze manier zou leven.
Voordat we op reis gaan om in een onbekende plaats te verblijven, hebben we allen onze verwachtingen, verschillende, soms denkbeeldige manieren om de dingen te zien en uiteindelijk maken we dan die beelden die we ter plekke graag terug zouden willen vinden. Toch had ik me nooit kunnen voorstellen dat dit 6 weekse verblijf zoveel aan mijn leven zou kunnen bijdragen.
Ik zou hele pagina’s kunnen vullen met herinneringen, avonturen, anecdotes…Ik zou een leven lang mensen kunnen vertellen hoe deze reis mijn leven heeft veranderd – en zelfs op die manier, zouden ze het niet echt kunnen begrijpen, want er zijn nu eenmaal dingen die niet in woorden uit te drukken zijn.
Ieder van ons beleeft situaties op zijn eigen manier, dat staat vast, maar wanneer je in een taal die niet je moedertaal is kunt communiceren en uitdrukken wat je denkt, dan verandert je perceptie van de dingen. Ik heb persoonlijk dat soort gesprekken gevoerd met een Zwitsers meisje en tot op de dag van vandaag herinner ik me onze gesprekken alsof ze in het Spaans hadden plaats gevonden. We konden urenlang over een onderwerp praten (natuurlijk in het Engels) en we begrepen elkaar volledig. Dat was een heel speciale relatie die ik nooit zal vergeten, evenmin als de band die zich vormde in onze grote groep vrienden.
Maar dat is niet alles. Er ontbreekt nog een even belangrijk deel : de familie, die andere affectieve band die je vergezelt en je op elk moment van je verblijf ondersteunt. Sue en Adrian, wat een formidabele gastfamilie !
Het afscheid, dat penibele moment dat vroeger of later moet komen, was moeilijk, maar het verblijf was de moeite waard en ik kan je verzekeren dat ik het voor al het goud in de wereld niet zou willen ruilen.
De zomer van 2010 heeft heel veel nieuwe dingen in mijn leven gebracht, zonder enige twijfel, en de beste aspecten van deze reis zijn dat ik op persoonlijk vlak heb kunnen groeien, een nieuwe familie heb leren kennen en echte vriendschappen heb kunnen sluiten met personen die, ondanks het feit dat ze ver weg zijn toch dicht bij mij gebleven zijn. Een echt cadeau !
Het enige dat me op dit moment steun geeft is dat ik weet dat ik over enkele maandjes later dit jaar nogmaals eenzelfde avontuur ga proberen.
Ik bedank alle mensen die me deze kans hebben gegeven om deze droom te realizeren.
